ازدواج گذشته از محدودیت هایی که ایجاد میکند مزایای زیادی هم دارد. وقتی برای خودم سبک و سنگین می کردم به این نتیجه می رسیدم که با وجود سختی هایی که دارد، می ارزد. کشف جنبه های دیگر از شخصیت خودم و حضور در شرایطی که تا به حال در آن نبودم، پخته تر شدن و کامل تر شدن و فداکاری و تجربه ی احساسات تازه، جذابیت هایی بود و هست که من را به ازدواج خوشبین میکند. علاوه بر این ها نیاز این روزهای من استقلال است که نه به طور کامل ولی شاید تا حدود زیادی با ازدواج میسر شود.

چند وقت پیش با خودم قرار گذاشتم که خواستگار بعدی که آمد دیگر سخت گیری نکنم. از تمامی معیار ها چند اساسی اش را جدا کردم و در دلم گفتم در این زمانه همین ها را هم داشته باشد برای من کافی است. به دوستان نیز سفارش فرمودم که " بابا جان! انقدر سخت نگیرید"

اما وقتی پای عمل وسط می آید من همان آدم سابقم با همان سخت گیری ها!

حالا چند وقتی است به فکر این افتادم که عطایش را به لقایش ببخشم و فقط به بزرگترین نیازم که همان استقلال است بپردازم! رسیدن به این استقلال برای آقا پسر ها بسیار بسیار بسیار ساده است! من که به عنوان دختر چند باری میان حرف های خانواده این مطلب را در قالب شوخی بیان کردم، عکس العمل جالبی دریافت نکردم. مخصوصا پدر تذکر جانانه ای به من داد که "دیگر از این حرف ها نشنوم" و همین جمله ی آرام او کافی بود که از خجالت آب شوم!

البته این آب شدن به معنای تسلیم نیست. گرچه دوست داشتم زود تر زندگی مستقل را شروع کنم اما خوب شاید چند سالی طول بکشد. مخصوصا که باید همه ی جنبه هایش را در نظر بگیرم! و اینکه سن من برای این کار هنوز خیلی کم است!

فعلا باید تحمل کرد.

* هر شهر روحیه ی خودش را دارد! باور نکردنی است. من روز به روز به روحیه ی چند سال پیشم نزدیک تر می شوم. در گذشته کور سوی امیدی به هجرت داشتم اما حالا...